31.1.09

[...Blanc Nacré...]

{... directamente do corpo e às escuras, mas sempre presentes: o tacto, o olfacto, a audição. é a cinza prata-cinza mate que subimos e descemos, vezes sem conta, a janela que nos leva ao cimo desta serra. estimulados os sentidos... todas as memórias... se diluem neste eterno nevoeiro. às escuras, ficamos sós. sem cores, ficamos sós. mergulhados em blanc nacré, à escuta da inconstante e supersticiosa noite, para que o canto da coruja nos traga daquele sonho: a cores. e é assim que subimos e descemos o pensamento... até que... supreendidos pelos sentidos da natureza, acorde também ela e definitivamente deste sonolento inverno pintado: a blanc nacré.}

Sem comentários: